Ermənistan baş naziri Nikol Paşinyan kor tutduğunu buraxmadığı kimi (korlardan üzr üstəyik) buraxmır. Yenə ərz edib ki, bəs Ermənistan Konstitusiyası “gül kimi”dir və orda heç bir ölkəyə, o cümlədən Azərbaycana qarşı ərazi iddiası yoxdur.

Onun özünü təmizə çıxarmaq üçün gətirdiyi “arqument” əsas isə belədir. Sitat: “Ermənistan Konstitusiya məhkəməsi 26 sentyabr qərarında qeyd edib ki, konstitusiyanın preambulasında Müstəqillik Bəyannaməsinə istinad yalnız bəyannamənin konstitusiyanın maddələrində təsbit olunmuş müddəalarına aiddir”.

Əlbəttə ki, gözünün içinə kimi yalan deyir. Yalançının isə yaddaşı olmaz. Bu məqamda “daşdan keçən” bircə faktla kifayətlənəcəyik. Dünən xarici işlər nazirinin müavini Elnur Məmmədov Bakıda “Azərbaycan-Ermənistan arasında sülh sazişinə başlıca maneə” adlı beynəlxalq konfransda da bu barədə danışıb.

Söhbət nədən gedir? Ondan ki, 1998-ci ildə Xocalı hərbi canisi Robert Köçəryan Ermənistan prezidenti “seçiləndə” Azərbaycan vətəndaşı olub. Amma prezident seçilmək üçün Ermənistan vətəndaşlığı daşımalı, üstəlik, azı 10 il orada yaşamalı idi. Bu cəllad, körpə qatili isə şərtlərin heç birinə uyğun gəlmirdi.

Məhz o zaman Ermənistan Konstitusiya Məhkəməsi keçmiş Dağlıq Qarabağı Ermənistan ərazisi sayan Müstəqilik Aktını və konstitusiyanı (preambula) əsas götürərək, Köçəryanın Qarabağda yaşadığı illəri Ermənistanda yaşayıbmış kimi şərh edərək (!), onu seçkiyə buraxmışdı. Beləcə, Azərbaycan vətəndaşı Ermənistan prezidenti olmuşdu...

Yəni Paşinyanın məntqincə Köçəryan 10 il (1998-2008) ölkənin qeyri-qanuni prezident kimi “fırladıb”. O zaman “qanlı-bıçaq” olduğu Robikin prezidentliyini niyə qeyri-legitim elan etmir, əgər doğrudan da hesab edir ki, konstitusiyada Azərbaycana qarşı ərazi iddiası yoxdur və Qarabağ Azərbaycandır?

Axı kim zəmanət verə bilər ki, sabah hakimiyyətə qatı revanşistlər gələndən sonra Ermənistanın Konstitusiya Məhkəməsi yenə Müstəqilik Aktına və konstitusiyaya istinad edərək, 26 sentyabr qərarına zidd qərar verməyəcək?

Heç kim. Elə ona görə Azərbaycan Paşinyanla, onun hakimiyyəti ilə yox, Ermənistan və onun xalqı ilə sülh müqaviləsi bağlamaq istəyir. Elə bir sənəd ki, məsələn, Qars Müqaviləsi kimi bütün zamanlar və iqtidarlar üçün qüvvədə qalsın...

Ola bilsin, Nikol Paşinyan acı gerçəyi deməyə qorxur. Çünki bilir ki, ölkə konstitusiyasını beynəlxalq hüquqa uyğunlaşdırmaq məsələsinə qarşı cəmiyyətdə ciddi müqavimət var. “Gellup”uin keçirdiyi rəy sorğuları da təsdiqləyir ki, əhalinin mütləq əksəriyyəti konstitusiya dəyişikliyinin əleyhinədir. Bu da o anlama gəlir ki, haylar Azərbaycan və Türkiyə ilə barışıq istəmir, blokadada qalmağı, rəzil gündə yaşamağı üstün tuturlar.
Özləri bilər. Bu bizim problem deyil ki. Can onların, cəhənnəm Tanrının. Ancaq o halda gərək iqtidarlı-müxalifətli “Azərbaycan və Türkiyə niyə bizim ordu quruculuğumuza, silah-sursat almağımıza pis baxır”, yaxud “Bakı nədən ATƏT-in Minsk Qrupunun rəsmi ləğvini tələb edir”, “Paşinyan Qarabağı Azərbaycan sayırsa Türkiyə nə üçün sərhədləri açmır” kimi axmaq suallar verməsinlər.

Pis baxırıq, baxacağıq, o yana da keçəcəyik. Ona görə ki, şübhələnmək haqqımız var. Ermənistanın hansı məqsədlə sürətlə silahlandığının, sülh müqaviləsindən neçə ildir nə səbəbə yayındığının fərqindəyik. İrəvanın revanşist planlarından yaxşı xəbərdarıq...

Ən mühümü, erməni toplumu, onun aparıcı ictimai-siyasi kəsimi 35 ildə başlarına gələnlərdən, 44 +1 günlük müharibədən nə yazıq ki, dərs götürməyib. Xocalı soyqırımına, Azərbaycan xalqına qarşı törətdikləri digər vəhşiliklərə və hərbi cinayətlərə, vandallıqlara görə tükləri belə, hələ də tərpənmir. Peşmançılıq, tövbə, üzrxahlıq-filan gözə dəymir.

Demək ki, bunlarla sülh içində, dinc-yanaşı yaşamaq, adam dilində danışmaq bir müddət də çətin, hətta mümkünsüz olacaq.

Odur ki, sayıqlığımızı itirtməməli, çomağı yerə qoymamalı, barıtımızı daim quru saxlamalıyıq...

Zahid SƏFƏROĞLU